Mensen wonen in steden en steden liggen in het landschap. In dit landschap vind je natuur. Deze natuur staat steeds meer onder stedelijke druk, zoals recreatie, vervuiling en stadsuitbreiding.
Wie oude kaarten van Nederland bekijkt zal zich verbazen over de enorme onontgonnen gebieden die er destijds waren. In onze tijd noemen we dat natuurgebieden. Er zijn helaas nog maar weinig onontgonnen stukken land over en zelfs die delen zijn vaak al geheel door mensenhanden ingericht.
Op die zelfde oude kaarten zijn steden en dorpen slechts kleine rode vlekken op de kaart, omsloten door geheel of half ontgonnen stukken land. Anno 2002 zijn de steden enorm gegroeid en staat de laatste overgebleven “onontgonnen” land onder druk.
Nieuwe infrastructuur, nieuwe woonwijken en industriegebieden en nieuwe landbouwgronden knabbelen steeds meer af van natuurgebieden. Je zou denken dat we, in deze tijd, in ons land, die gebieden zouden respecteren. Maar niets is minder waar. Het zit nou eenmaal in onze aard. Zo zijn wij, mensen…
Maar het nadenken over problemen, ons milieu en het zelf willen veranderen van ons gedrag is ook de menselijke aard. Als men het zo bekijkt moet er ruimte genoeg zijn om nieuwe ideeen te bedenken en uit te voeren. Als we maar willen dan kan alles. Zelfs het herstellen en beschermen van nog bestaande ecologische zones en verbindingen.
Het bovenstaande model geeft een willekeurige stad weer in het landschap. In dit landschap liggen enkele natuurgebieden. Laten we stellen dat onze stad er tot nu toe zo uit heeft gezien.
